Παντελής Τσάβαλος

Το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016 ( 11:00 – 15:00) ολοκλήρώνεται η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεση της Ελένης Ζούνη στη Μέδουσα (Ξενοκράτους 7, Αθήνα). Αν δεν την έχετε δει ακόμα, μην τη χάσετε.

Στα έργα της Ζούνη η σιωπή του στοχασμού εναλλάσσεται με τις εκρήξεις των συναισθημάτων.

Το χέρι ψηλαφεί τη μορφολογία του σύμπαντος και αναγνωρίζει τους ρυθμούς που το διέπουν. Απλώνεται στο χαρτί με αδημονία και επιμονή, σε μια προσπάθεια αναγνώρισης και ταύτισης με τους ρυθμούς που διέπουν συνειδητά ή ασυνείδητα την ίδια τη ζωή. Οι γραφές πυκνώνουν, οργανώνονται τελετουργικά και επίμονα, γίνονται κώδικες σημείων, συνδυάζονται με άλλους κώδικες, μεταλλάσσονται σε αμοιβάδες, πρωτογενείς μορφές ζωής και ανάπτυξης, περιδινίζονται σε αναπτύξεις του απρόβλεπτου και του φαινομενικά τυχαίου, μεταμορφώνονται σε μήτρες δημιουργικής ενέργειας και φιλοσοφικών διαπιστώσεων, γίνονται συστήματα σημείων, γραφές και κώδικες επικοινωνίας.

Αυτή η αμφίδρομη αιώρηση ανάμεσα στην πειθαρχία του κώδικα σημείων, που είναι η  γραφή,  και την απελευθερωτική δυνατότητα να συλλαμβάνεις στιγμιαία την εικόνα του κόσμου, που είναι το σχέδιο, αποκτά στα έργα της Ζούνη μια ομορφιά κοσμικών διαστάσεων και σιωπηλής τραγικότητας. Τραγικότητας με την έννοια της συνειδητοποίησης της μοίρας του ανθρώπου να προσπαθεί να ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις διαφορετικές τάσεις που συγκροτούν τη ζωή του: το ιδιωτικό και το δημόσιο, την πειθαρχία και την απελευθέρωση, το βίωμα του εφήμερου ανθρώπινου παρόντος και το μερτικό στην αιωνιότητα του κόσμου.

Οι γραφές της Ζούνη διερευνούν σχέσεις, οργανώνονται σε ρυθμικές επαναλήψεις, εκρήγνυνται σε αιωρήσεις στο σύμπαν και στο χρόνο, προσγειώνονται σε πεδία στοχασμού και αναπόλησης.

Είναι κατά βάση συναισθηματικά φορτισμένοι στοχασμοί που απελευθερώνουν διαδρομές αιωρήσεων στους ρυθμούς του χρόνου και του χώρου που η ίδια η γραφή ορίζει και ιχνηλατεί.