Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες έξι χρόνια από τότε που ξεκίνησε αυτό το μπλογκ. Γράφτηκαν πολλά άρθρα, και βεβαίως θα ήθελα να είχαν γραφτεί περισσότερα! Εκείνο πάντως που δαικρίνεται καθαρά μετά από τόσα χρόνια, είναι οι προτιμήσεις των αναγνωστών όπως προκύπτουν από την αναγνωσιμότητα των αναρτήσεων. Σκέφτηκα λοιπόν (όπως με συμβούλεψαν άνθρωποι ειδικότεροι από εμένα) να φέρω στην “επιφάνεια” μερικά από τα περισσότερο διαβασμένα κείμενα διότι πολλές φορές αυτά χάνονται μέσα στο πλήθος.
Ένα αγαπημένο μου θέμα υπήρξε πάντοτε η αρχαία Ελληνική αγγειογραφία, και με χαρά είδα ότι μία “Σύντομη Εισαγωγή στην αρχαία Ελληνική αγγειογραφία” που είχα αναρτήσει προ τετραετίας, διαβάστηκε πολύ. Αναδημοσιεύω εδώ το κείμενο αυτούσιο:
Στο βάθος του χρόνου, από την όγδοη χιλιετία έχουμε τα εξαιρετικά νεολιθικά αγγεία, η διακόσμηση των οποίων αποδίδει σχήματα που απ’ όσο μπορούμε να καταλάβουμε είναι η εικονοποιημένη κίνηση των ανθρώπων στις καθημερινές τους ασχολίες: το όργωμα με την κίνηση βουστροφηδόν, οι φλόγες που τυλίγουν ένα αγγείο και το μετατρέπουν από χώμα σε ένα στερεό δοχείο. Όλα αυτά, για τον νεολιθικό άνθρωπο, που ζει για πρώτη φορά σε μια μόνιμη εγκατάσταση, αποτελούν ένα μικρό θαύμα. Το μικρό θαύμα του ανθρώπου, που μπορεί να ορίσει την ζωή του, να την πάρει στα χέρια του, να έχει αποθέματα, να έχει καλή οργάνωση των βιοτικών του αναγκών. Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα να τα απεικονίσει όλα αυτά — να ζωγραφίσει δηλαδή διάφορα σχέδια πάνω σε ένα αγγείο για να το κάνει πιο όμορφο — έρχεται απέναντι σε αυτό το ερώτημα: Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ζωή μου; Πως οι καθημερινές μου κινήσεις μπορούν να με κάνουν πιο ασφαλή και πιο ευτυχισμένο στην κοινότητα που ζω; Απ’ ό,τι φαίνεται στα νεολιθικά χρόνια αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη των γεωμετρικών μοτίβων που υπάρχουν στα αγγεία.
Στο βάθος του χρόνου, από την όγδοη χιλιετία έχουμε τα εξαιρετικά νεολιθικά αγγεία, η διακόσμηση των οποίων αποδίδει σχήματα που απ’ όσο μπορούμε να καταλάβουμε είναι η εικονοποιημένη κίνηση των ανθρώπων στις καθημερινές τους ασχολίες: το όργωμα με την κίνηση βουστροφηδόν, οι φλόγες που τυλίγουν ένα αγγείο και το μετατρέπουν από χώμα σε ένα στερεό δοχείο. Όλα αυτά, για τον νεολιθικό άνθρωπο, που ζει για πρώτη φορά σε μια μόνιμη εγκατάσταση, αποτελούν ένα μικρό θαύμα. Το μικρό θαύμα του ανθρώπου, που μπορεί να ορίσει την ζωή του, να την πάρει στα χέρια του, να έχει αποθέματα, να έχει καλή οργάνωση των βιοτικών του αναγκών. Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα να τα απεικονίσει όλα αυτά — να ζωγραφίσει δηλαδή διάφορα σχέδια πάνω σε ένα αγγείο για να το κάνει πιο όμορφο — έρχεται απέναντι σε αυτό το ερώτημα: Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ζωή μου; Πως οι καθημερινές μου κινήσεις μπορούν να με κάνουν πιο ασφαλή και πιο ευτυχισμένο στην κοινότητα που ζω; Απ’ ό,τι φαίνεται στα νεολιθικά χρόνια αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη των γεωμετρικών μοτίβων που υπάρχουν στα αγγεία. 
Tην Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009 έδωσα μία διάλεξη με θέμα “Ένα εννοιολογικό σύμπαν στον πηλό ή Μία πιο προσεκτική ματιά στην Αρχαία Ελληνική Αγγειογραφία” στο Μαρούσι, εκεί που για δεκαετίες ολόκληρες άκμασε η κεραμική τέχνη. Η πρωτοβουλία για την διάλεξη ήταν του κεραμίστα Μιχάλη Σκλάβαινα, δάσκαλου της κεραμικής στο Εργαστήρι Κεραμικής του Δήμου Αμαρουσίου.
Την εκδήλωση, που έλαβε χώρα στον φιλόξενο χώρο του Δημαρχιακού Μεγάρου Αμαρουσίου, τίμησαν με την παρουσία τους ο δήμαρχος Αμαρουσίου κ Γ. Πατούλης, ο πρόεδρος της Επιχείρησης Τέχνης και Πολιτισμού Δήμου Αμαρουσίου κ Ν. Πέππας, πολλοί επώνυμοι κεραμίστες και πλήθος κόσμου.
Παντελής Τσάβαλος 
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ