Παντελής Τσάβαλος

Μια μεγάλη λαμαρίνα καλύπτει το άνοιγμα της εσωτερικής πόρτας. Από μακριά μοιάζει με ανεικονικό έργο του Ρόθκο, του Νόλαντ ή του Σέρα. Από κοντά βλέπεις ότι η όμορφη διάχυση των τόνων του καφέ και του γκρίζου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάπτυξη της σκουριάς πάνω στη λαμαρίνα. Είναι, άραγε, ένα είδος οπτικοποίησης της σκληρότητας με μέσο το ατσάλι και τη λαμαρίνα ή μήπως ένα είδος αντιθετικής αναφοράς στην αφηρημένη ζωγραφική;

Στην αφηρημένη ζωγραφική, όμως δεν υπάρχει ο άνθρωπος ως ορατή παρουσία, ενώ εδώ μικρά, γύψινα θραύσματα από ανθρώπινα μέλη δημιουργούν μια οριζόντια ζώνη. Η ίδια η λαμαρίνα έχει τις ακριβείς διαστάσεις ενός διπλού κρεβατιού, μήπως είναι στ’ αλήθεια κρεβάτι; Το υλικό είναι σκληρό όμως… Σ’  ένα κρεβάτι αφήνεται κανείς να βυθιστεί στη μαλακή επιφάνεια και μαλακώνει η ένταση της ημέρας… Μαλακώνει άραγε;  Η γίνεται ακόμα πιο σκληρή, κάνει τον ύπνο ιδρωμένο και τον εαυτό μας κομμάτια και θραύσματα;

Ίσως δεν είναι κρεβάτι, αλλά μια κανονική λαμαρίνα που φράζει την πόρτα για λόγους ασφαλείας. Τότε τα κεφαλάκια και τα ανθρώπινα μέλη έχουν τη θέση της μπάρας που τοποθετούσαμε παλιά στις πόρτες για λόγους ασφαλείας… Ασφάλεια; τι είναι αυτό; Με ποία κομμάτια του εαυτού μου το διασφαλίζω;

Μήπως η μπάρα με προστατεύει από εξωτερικούς εχθρούς; Ποιοι είναι οι εχθροί εκεί έξω; … Αν είναι για λόγους προστασίας από εξωτερικούς εχθρούς μήπως  ταυτόχρονα μας απαγορεύει και την έξοδο και ούτε καταλάβαμε πως «ανεπαισθήτως εκλείσθημεν από τον κόσμο έξω» (για να παραφράσουμε το Καβάφη)… Ποιό είναι το έξω άραγε και ποιό το μέσα; …

Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή ένα από τα έργα του Κουνέλλη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η έκθεση παρατείνεται μέχρι τις 8 Οκτωβρίου 2012. Τις επόμενες ημέρες θα αναρτηθούν κείμενα για να γνωρίσουμε καλύτερα το έργο του. Οι επισκέψεις/ξεναγήσεις που προγραμματίζω θα γίνουν τέλη Σεπτεμβρίου και αρχές Οκτωβρίου.