FACEWALL / The real book

28 06 2012

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΛΙΤΣΑ

Το FACEWALL είναι η αναδρομική έκθεση των ζωγραφικών έργων του Αντώνη Λίτσα. Για τέσσερις μέρες όλοι οι τοίχοι του εργαστηρίου γεμίζουν με πρόσωπα. Κάθε πρόσωπο και μια στιγμή της ζωής με το χρώμα και τις πινελιές να τους δίνουν μορφή και υπόσταση. Ο εαυτός και οι άλλοι, μόνοι και μαζί, κρεμασμένα τελάρα στους τοίχους, κρεμασμένες σελίδες από το ημερολόγιο της ζωής που η τέχνη αποτυπώνει σε πείσμα του χρόνου που αμείλικτα γυρεύει να τις κάνει παρελθόν.

Στον ένα τοίχο ο ‘εαυτός’ προσπαθεί να συγκροτήσει την εικόνα της ταυτότητάς του. Χρωματικές εκρήξεις παρακολουθούν την ένταση των συναισθημάτων. Παραμορφώσεις της φιγούρας αποτυπώνουν με αγωνιώδη τρόπο την αρνητική επενέργεια του αντικειμενικού περίγυρου πάνω στο υποκείμενο. Κλειστές φόρμες και γεωμετρικά σχήματα οργανώνουν και δομούν τον εαυτό και την εικόνα του. Τεθλασμένες παχιές γραμμές υποβάλλουν διαδρομές με ανασχέσεις, επιστροφές και επανεκκινήσεις. Μοτοσικλέτες γίνονται οχήματα απελευθέρωσης σε τεταμένες διαδρομές ταχύτητας και ισορροπίας…

Στον απέναντι τοίχο οι άλλοι, οι σχέσεις, οι γυναίκες. Άλλοτε πολύχρωμες και ελκυστικές, σαν ιμπρεσιονιστική εντύπωση, άλλοτε στροβιλιζόμενες στην ίδια με τον ‘εαυτό’ εκρηκτική φόρτιση, σαν εξπρεσιονιστική δόνηση κι άλλοτε πάλι στέρεα δομημένες σαν την υπόσχεση αιωνιότητας των αιγυπτιακών γλυπτών….

Στους τοίχους του βάθους η συνύπαρξη του ‘εαυτού’ με το ‘άλλο’. Πρόσωπα μαζί. Σχέσεις εκπλήρωσης και σχέσεις ανάσχεσης, Ο χώρος γύρω από τις φιγούρες διαστέλλεται και γεμίζει με αισθήματα. Επιθυμία και απώλεια, φόβος και απειλή, ένταση και ισορροπία…

Κοιτάζοντας τα έργα του Λίτσα αισθάνεσαι τον ίλιγγο της επιθυμίας να χαθείς κι εσύ στην περιδίνηση των χρωμάτων και των παραμορφώσεων. Ίσως αναγνωρίζεις ενδόμυχα προσωπικές στιγμές που κι εσύ προσπάθησες να ορίσεις τα συναισθήματα της στιγμής. Ο Λίτσας τα κάνει εικόνες, έργα. Έργα που δεν είναι ωραία με την έννοια της συνθετικής αναζήτησης αρμονικών ισορροπιών, αλλά μάλλον με τον τρόπο που το είχε πει ο Van Gogh, ότι ‘ωραίο είναι το αληθινό’. Η αναπόδραστη έλξη που ασκούν προκύπτει ίσως από αυτό που είχε πει ο Nolde για τους εξπρεσιονιστές ζωγράφους ότι ‘δεν ξέρουν πολλά, αλλά ζωγραφίζουν με το ένστικτο, με τον ίδιο φυσικό τρόπο που περπατούν η αναπνέουν’. Και φαίνεται αυτό, στην εποχή που ζούμε, να έχει πολύ πιο ζωτική σημασία….