Παντελής Τσάβαλος

Μ’ αρέσουν τα ταξίδια…

Ετοιμάζω αυτές τις ημέρες την εκδρομή στο Βερολίνο και πέφτω συνέχεια πάνω σε εικόνες. Όμορφες εικόνες, δυνατές, από έργα τέχνης. Πίνακες ζωγραφικής, κτίρια, γλυπτά, αγγεία. Μένω περισσότερο στους πίνακες, δεν ξέρω γιατί, ίσως με τραβάει περισσότερο αυτή η ακύρωση της έννοιας της  χρησιμότητας. Ένα κτίριο πρωτίστως στεγάζει, ένα αγγείο κυρίως περιέχει, ένα γλυπτό καταλαμβάνει έναν αληθινό, τρισδιάστατο χώρο. Ένας πίνακας ζωγραφικής αρνείται αυτές τις χρησιμότητες ή τις μειώνει στο ελάχιστο. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά γραμμές, χρώματα και σχήματα πάνω σε ένα τελάρο. Κι όμως αυτά τα στοιχεία φτιάχνουν από το τίποτα έναν κόσμο. Έναν κόσμο που σε καλεί να τον ανακαλύψεις. Και ανακαλύπτοντας ανακαλύπτεσαι. Θέλω να πω ότι καθώς το βλέμμα σου κι η σκέψη σου πλανιέται και ταξιδεύει σ’ αυτά τα χρώματα και τα σχήματα, είναι σαν να μαθαίνεις κάτι για σένα. Το άλλο που νιώθω μπροστά σε έναν μεγάλο πίνακα είναι ότι ανακαλύπτοντας αποκαλύπτεις. Η μάλλον σου αποκαλύπτεται, ή ακόμα καλύτερα αφήνεσαι να σου αποκαλυφθεί. Τι είναι αυτό, δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα. Μια αλήθεια για τη ζωή που δεν μπορεί να διατυπωθεί παρά μόνο με αυτόν τον τρόπο. Όχι αποκαλυπτική αλήθεια με την έννοια του εσχατολογικού ή σωτηριολογικού χαρακτήρα, όχι. Περισσότερο κάτι σαν εμπιστοσύνη στον τρόπο που οι ίδιες οι αισθήσεις και ο στοχασμός πάνω σε αυτό που απολαυστικά σου προσφέρουν μπορεί και αποκαλύπτει κάποιο βαθύτερο νόημα.

Μ’ αρέσουν τα ταξίδια…

Κι έτσι καθώς ετοιμάζω την εκδρομή είναι σαν να ξεφυλλίζω ένα λεύκωμα με φωτογραφίες από μια παλιά παρέα, λίγο πριν από μια επικείμενη συνάντηση. Κάποιους από την παρέα τους γνωρίζω, άλλους όχι. Περιμένοντας τη συνάντηση μαζί τους ας αρχίσουμε να ξεφυλλίζουμε μαζί αυτό το λεύκωμα…